ဖတ္သင့္ မွတ္သင့္ ေတြးသင့္ ရာ....

Scenario (1)

အေျခခံလူတန္းစားထဲက လူတစ္ေယာက္ ရွိတဲ့ ဝတ္ေကာင္းစားလွေလး ဝတ္ျပီးေတာ့ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုကို လမ္းေလ်ွာက္သြားတယ္။ ကားတစ္စင္းက အတင္းျဖတ္ေမာင္းတယ္။ လမ္းမွာ တင္ေနတဲ့ ေရက အဲဒီလူရဲ့ အဝတ္အစား အားလံုးမွာ စိုရြွဲကုန္တယ္။ အဲဒီလူဟာ ေဒာသတျကီးနဲ့ ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြကို ေကာှဆဲပစ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ့ ဆင္းရဲသားနဲ့ လူခ်မ္းသာေတြျကားမွာ အာဃာတေတြ ျကီးထြားလာျကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒာဟာ အျဖစ္အပ်က္ မ်ားစြာထဲက တစ္ခုထဲရွိပာေသးတယ္။ တကယ္လို့သာ လမ္းကို ေရမတင္ေအာင္၊ ခ်ိုင့္မရွိေအာင္ ခင္းေပးထားလို့ရွိရင္ ဒာမ်ိုးေတြ ေလ်ာ့က်သြားမွာပဲလို့ တတိယလူ အေနနဲ့ ေတြးမိတယ္။

Scenario (2)

နယ္စပ္ျမို့ေလး တစ္ျမို့မွာ ကားေတြကို ဝစ္ေသာက္ကေန လိုင္စင္ေပးဝင္ေတာ့ ေအာက္ဆံုးက ခဲျခစ္တဲ့ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ ကားတစ္စီးစီက ရတာက ဘတ္တစ္ေထာင္တဲ့။ တစ္ရက္ကို ကားဆယ္စီးေလာက္ပဲ လိုင္စင္ဝင္ဦးေတာ့ သူရတာက ဘတ္တစ္ေသာင္း။ ျမန္မာေငြ သံုးသိန္း။ တစ္လကို သိန္းကိုးဆယ္။ ဘဝရဲ့ သံုးပံုတစ္ပံု ပညာေတြ နင္းကန္သင္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ပညာတတ္ေတြ ပိုက္ဆံဘယ္လို ရွာေနရသလဲ။ ဒီနိုင္ငံဟာ အနွစ္မဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္မဟုတ္ေပမယ့္ အနွစ္မဲ့တဲ့သူေတြ စားသာတဲ့ တိုင္းျပည္လို့ သိလာတယ္။

Scenario (3)

ရန္ကုန္ျမို့မွာ ကားေတြ တအားျကပ္လာတယ္။ ယာဉ္ေျကာေတြ ေကာင္းမြန္ေအာင္ အရင္မလုပ္ဘဲနဲ့ ကားေတြ ေပးသြင္းလိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံရွိတဲ့လူေတြသာ ကားရသြားတယ္။ ဆင္းရဲသားေတြ ပိုဒုကဿခေရာက္ျကတယ္။ စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ယာဉ္လိုင္းေပာင္းစံုက မီးခိုးတလူလူ ထြက္ေနတဲ့ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ ကားေတြကို တိုးေဝွ့စီးရင္း ကိုယ့္ခရီးစဉ္ကို အျကာျကီး စီးေနရေတာ့တယ္။ ဆက္စဉ္းစားျကည့္ရင္ ဒီလိုအေျခအေနနဲ့ ရံုးေရာက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္လိုမွ စိတ္ထားမျကည္လင္ဘူး။ မရြွင္လန္းနိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ သူလုပ္သမ်ွ အလုပ္ေတြမွာလည္း ရလဒ္ မေကာင္းနိုင္ဘူး။ အိမ္ျပန္ေတာ့လည္း ဒီလိုပာပဲ။ ညစ္ေထးေနတဲ့စိတ္ဟာ အဆင္မေျပတာေလး တစ္ခုျဖစ္တဲ့အခာ မိသားစုျကားမွာ ျပသဿသနာ အျကီးျကီး ျဖစ္သြားရျပန္တယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့လူနဲ့ ဆင္းရဲတဲ့လူ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ဟာ ပိုမ်ားသလဲ။ 

Scenario (4)

တစ္ခာတစ္ေလ အစိုးရဟာ သနားဖို့ေကာင္းတယ္လို့ ျမင္မိတယ္။ သူတို့ကို ဘယ္သူကမွ မျကိုက္ဘူး။ မေပာင္းခ်င္ျကဘူး။ အစိုးရနဲ့ ေပာင္းတဲ့ လူေတြကလည္း အျမတ္ထုတ္ဖို့နဲ့ ကိုယ္က်ိုးရွာတဲ့လူေတြ မ်ားတယ္။ အဲဒီလိုလူေတြ လိမ္တင္သမ်ွကို မသိတာက ပိုသနားဖို့ ေကာင္းတယ္လို့ ျမင္မိတယ္။ အဲဒီလူေတြ ရသြားတဲ့ ပေရာဂ်တ္ေတြက ပိုက္ဆံေတြက ျပည္သူေတြရဲ့ ပိုက္ဆံေတြမို့ ျပည္သူေတြဟာ ပိုပိုျပီးေတာ့ သနားဖို့ ေကာင္းေနျပန္တယ္။ 

Scenario (5)

တစ္ခာတုန္းက ညြွန္မွူးတစ္ေယာက္ ကားေရာင္းျပီး အစိုးရဘဏ္မွာ ပိုက္ဆံသြားအပ္တယ္။ သူ့မိန္းမက သူလုပ္လိုက္မယ္ ေျပာတာကို လက္မခံဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ အပ္တယ္။ ေစာင့္ေန ေစာင့္ေန ေစာင့္ေနလိုက္တာ နွစ္နာရီေလာက္သာ ျကာသြားတယ္။ သူ့အလွည့္ ေရာက္မလာဘူး။ ဒာနဲ့ ေဒာသေတြ ထြက္လာျပီး ဆဲဆိုလို့ ကားဆီ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူ့မိန္းမက ဆင္းသြားျပီး သြားလုပ္လိုက္တာ ၁၅မိနစ္ေလာက္ပဲ ျကာတယ္။ ျပီးသြားေရာ။ ဘဏ္မွာ ေငြအပ္ဖို့ဆိုရင္ ကိုယ့္ေငြ ေရတြက္ေစခ်င္တဲ့အခာ ပိုက္ဆံေပးရသဗ်ာ။ သိန္း ဆယ္ဂဏန္းဆိုရင္ သံုးေထာင္ေလာက္၊ ရာဂဏန္းဆိုရင္ေတာ့ ငားေထာင္ေလာက္တဲ့။ မလုပ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူးေနာှ။ အဲဒာမေပးရင္ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္မလာေတာ့ဘူးေလ။ ေပးထားတဲ့ လူေတြရဲ့ဟာကို အရင္လုပ္ေနရလို့။

Scenario (6)

ကိုယ္က လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ကိစဿစကို အလြန္ရြံမုန္းပာတယ္။ ဒီလိုနဲ့ တစ္ခာေတာ့ ပတ္(စ္)ပို့ သက္တမ္းတိုး့ဖို့ ျကံုလာတယ္။ ကိုယ္တိုင္ တန္းစီတယ္။ ကိုယ္တိုင္ စာရြက္စာတမ္း လုပ္တယ္။ ပြဲစားခ နွေျမာလို့ မဟုတ္ပာဘူး။ ေပးကို မေပးခ်င္တာ။ ျပသဿသနာေပာင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ့ အဆင္မေျပျဖစ္တဲ့အခာ အရပ္ကူပာ လူဝိုင္းပာ လုပ္ရေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အိုေကသြားတယ္ ဆိုပာေတာ့။ ဘာလာဘ္မွ မေပးလိုက္ရပာဘူး။ တစ္ခုပဲ အလွူခံ ေငြဖလားျကီးေတြ ေရွ့ခ်ျပီး ေစတနာရွိသေလာက္ အလွူေငြေလး ထည့္သြားပာဦး ေျပာတဲ့အခာ နည္းနည္း ထည့္ရင္ ငာ့ကို ဆက္ရစ္ဦးေလမလား၊ နည္းနည္းေလး ထည့္ရင္ျဖင့္ ငာ့ဟာ အဆင္မွ ေျပပာ့မလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ့ ေဖာေဖာသီသီ ထည့္လိုက္ရတာမို့ ပြဲစားခေလာက္နီးပား ေျပာင္သြားေျကာင္းပာ။ ျပီးေတာ့ တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ ေစတနာ လံုးဝ မရွိပာဘူး။ ေစတနာမရွိဘဲ ေပးလိုက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံမို့ ကုသိုလ္လည္း မလိုခ်င္ပာ။

Scenario (7)

က်ြန္ေတာှ ငယ္ငယ္ကတည္းက ျကီးတဲ့အထိ ေက်ာင္းသြားတဲ့အခာ မိဘလိုက္ပို့တာ အေတာှရွားပာတယ္။ ေက်ာင္းဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး ေျခလ်င္သြားတယ္၊ စက္ဘီးနဲ့သြားတယ္။ အခုေခတ္ ကေလးေတြကို လိုက္ပို့ေနလိုက္ျကတာ ျမင္ရေတာ့ ေပ်ာှပြဲစား ထြက္တဲ့ အတိုင္းပဲ။ က်ဉ္းေျမာင္းတဲ့ ရန္ကုန္ရဲ့ လမ္းေတြဟာ ေက်ာင္းတက္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြဆို တျခားကားေတြေတာင္ သြားလို့ မရေတာ့ပာဘူး။ ယာဉ္ထိန္းရဲေတြလည္း ဘာမွ မလုပ္နိုင္သလို ဘာမွလည္း မလုပ္ျကပာဘူး။ ဒီအတိုင္း ျကည့္ေနရတာပဲ။ ကေလးေတြဟာ ေနာင္တစ္ေခတ္ရဲ့ ေခာင္းေဆာင္ေတြဆိုျပီး ျမန္မာေတြက ပင့္ထားေလေတာ့ ကေလးေတြကလည္း ကားေတြ ဘယ္လိုပိတ္ပိတ္ ဂရုမစိုက္ပာဘူး။ ကူးခ်င္ရာကူးတယ္။ ကူးခ်င္သလိုကူးတယ္။ မိဘေတြကလည္း သူတို့ကေလး အဆင္ေျပဖို့ပဲ ျကည့္ေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကေလးေတြဆိုတာ ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူတို့ေတြေျကာင့္ အခ်ိန္အမ်ားျကီးေပးျပီး ကားပိတ္ခံေနရတဲ့ လူျကီးေပာင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ဘက္ကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ ငဲ့ျကည့္သင့္တယ္လို့ ထင္လာမိတယ္။

Scenario (8)

တစ္ခာတုန္းက အရာရွိျကီး တစ္ေယာက္ရဲ့ အခန္းကို သြားပာတယ္။ ေအာက္က ေစာင့္ေနတဲ့ လံုျခံုေရးအေစာင့္က တျခားသူေတြနဲ့ စကားေျပာေနတယ္။ အမ်ိုးသမီးတစ္သိုက္ မ်က္နွာငယ္ေလးေတြနဲ့ ဘာေတြ ေျပာေနမွန္းေတာ့ မသိပာဘူး။ ဒာနဲ့ က်ြန္ေတာှလည္း ကိုယ့္ဘာကိုယ္ပဲ အထဲ ဝင္သြားလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ လွမ္းျမင္ျပီး ေဟ့ေရာင္ လာဦး၊ ဘယ္သြားမလို့လဲ၊ သတင္းပို့ရမယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား ဘာညာနဲ့ အတည္ျကီး ေဟာက္ပာေတာ့တယ္။ က်ြန္ေတာှ အေတာှ စိတ္ပ်က္သြားမိတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စမတ္က်က် ဝတ္စားထားတာပာ။ ကိုယ့္ကို ေဟာက္ေနတဲ့သူက တပ္ျကပ္အဆင့္ေလာက္။ ျပီးေတာ့ ခ်ိုခ်ိုသာသာေလး ေဟးညီေလး ဘယ္သြားမယ္ဆိုတာ ဒီကို သတင္းပို့ခဲ့ပာဦးလို့ ေျပာလိုက္ရင္ နွစ္ဦးနွစ္ဖက္ အဆင္ေျပမယ့္ဟာကို ဘလိုင္းျကီး မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ အာဏာ လာျပေနေလေတာ့ ျပည္သူေတြ မခ်စ္ျကတာလည္း မဆန္းေပဘူးလို့ ေတြးမိပာတယ္။ 

Scenario (9)

ရန္ကုန္ရဲ့ ျမို့နယ္ တစ္ခုမွာပာ။ ရပ္ကြက္ေထာက္ခံစာ သြားေတာင္းေတာ့ ဥကဿကဋဿဌ မအားဘူးတဲ့၊ အစည္းအေဝး တက္ေနတယ္တဲ့၊ အလုပ္ေတြ ရွုပ္ေနတယ္တဲ့၊ မလုပ္ေသးနိုင္ဘူးတဲ့၊ ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပန္လာခဲ့ပာတဲ့။ ျပန္ခ်ိန္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြကလည္း ဆယ္နာရီ ဆယ့္တစ္နာရီ။ ထပ္သြားျပန္ေတာ့လည္း ထပ္ခ်ိန္းျပန္ေရာ။ ေျပာတဲ့ မ်က္နွာထားက ရွစ္ေခာက္ခ်ိုး။ ျကာေတာ့ အဲဒီလူဟာ ရပ္ကြက္ရံုးဆို အသံေတာင္ မျကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ 

Scenario (10)

နာဂစ္တုန္းက ကိစဿစေလး တစ္ခုပာ။ ျမို့တစ္ျမို့မွာေပာ့။ ကိုယ္ေတြက အဲဒီမွာ ေနရလြန္းလို့ မ်က္စိမွိတ္ျပီးေတာင္ လမ္းသြားလို့ ရေနျပီ။ တစ္ရက္ ရြာကိုသြားဖို့ ဖန္လာေတာ့ မနက္ ၉နာရီ ေလွဆိပ္မွာ လူေတြက ရွုပ္လို့၊ အယိုင္အနဲ့ ေဈးဆိုင္ေလးေတြကလည္း တန္းစီလို့၊ ေမွာင္ခိုဆီေရာင္းေနတဲ့ ဆိုင္ေတြလည္း ျပည့္လို့၊ ပုစြန္သားငား ေရာင္းေနတဲ့ ေဈးတန္းေလးကလည္း ရွိေသး။ လမ္းကလည္း ရြွံ့ေတြဗြက္ေတြ ဒင္းျကမ္းနဲ့။ ဒီျမင္ကြင္းက ေန့တဓူဝ ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္း။ က်ြန္ေတာှတို့လည္း အဲဒီအနား ေကာှဖီေသာက္ျပီး ရြာဘက္ ထြက္လာျကတယ္။ က်ြန္ေတာှတို့ ျပန္လာေတာ့ ညဆယ္နာရီ။ အရင္တက္ေနျက ေလွဆိပ္ကေလးကပဲ တက္လာတယ္။ အိမ္ျပန္တယ္။ အိပ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန့မနက္ ေလွဆိပ္ဆင္းေတာ့ မ်က္စိေတာင္ လည္သြားတယ္။ အဲဒာေတြ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ဘူး။ အစုတ္အပ်က္ေတြ ေနရာမွာ ရြက္ဖ်င္တဲ အသစ္ေတြ ေနရာယူထားျကတာ။ အဲဒီရြက္ဖ်င္တဲေတြထဲ ဆန္အိတ္ေတြက အျပည့္။ ကိုယ့္ေလွဆီေတာင္ ဘယ္လိုသြားရမယ္ မသိေတာ့ဘူး။ ဟ ဘယ္လို ျဖစ္တာလည္း ဆိုျပီး ေမးျကည့္ေတာ့ အဲဒီေန့ ပုဂဿဂိုလ္ျကီးတစ္ေယာက္ လာမွာမို့လို့တဲ့ဗ်ား။ တစ္ရက္အတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားတာ။ လူျကီးလာေတာ့ ဒီလို စီမံထားတာေတြ ေတြ့ျပီး သေဘာတက်က်နဲ့ လိုအပ္သည္မ်ားကို မွာျကားျပီး ျပန္သြားေလသတည္းေပာ့။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့လည္း အရင္လို ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့တာပာပဲ။ အဲ က်န္ေသးတယ္။ အဲဒီေန့က လာတဲ့အထဲမွာ ပာလာတဲ့ နိုင္ငံျခားသား သံတမန္တစ္ေယာက္ ထင္ပာရဲ့။ All tents are so clean ဆိုျပီး ျပံုးျပီး ေျပာသြားသတဲ့။ အင္းေပာ့ေလ ဒီေလာက္ မိုးေတြရြာ ဗြက္ေတြထူတဲ့ ေဒသမွာ တန့္အသစ္ျကီးေတြနဲ့ အထဲက ဆန္အိတ္ေတြကလည္း သန့္ျပန့္လို့ ဖိနပ္မစီးတဲ့ အလုပ္သမားေတြရဲ့ ေျခရာလက္ရာေတြလည္း မေတြ့ရဆိုေတာ့ သူသေဘာက်သြားတာ ေနမွာေပာ့ေလ။ 

Scenario (11)

နိုင္ငံတကာမွ ဖုန္းေျပာရင္ ဟဲလို ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကို တစ္ခြန္းကိုပဲ အမ်ားဆံုး သံုးျကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဟဲလို ျကားရလား ျကားရလား လို့ သံုးပာဒ သံုးရတယ္ခင္ဗ်။ ခက္တာက ျကားရလားကို ေမးတာကို ျကားရတယ္ဗ်။ ျကားရလားရဲ့ေနာက္က စကားေတြကိုေတာ့ မျကားရေတာ့ျပန္ဘူး။ 

Scenario (12)

အမ်ိုးသမီးတစ္ေယာက္ ေခြးကိုက္ခံရတယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ကို အကိုက္ခံရတာ။ ကိုက္တဲ့ေခြးက အိမ္ထဲကေန ထြက္လာျပီး အျပင္ကလူကို ကိုက္တာ။ ဒီလိုကိုက္ခံရတဲ့ လူေပာင္းလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ အဲလိုျဖစ္တိုင္း အဲဒီအိမ္က ပိုက္ဆံေပးေလ်ွာှသတဲ့။ အဲဒီအိမ္က ေက်ာက္မ်က္လုပ္ငန္း လုပ္ေနတဲ့ နာမည္ျကီး ကခ်င္လူကံုထံ အိမ္တစ္အိမ္ ဆိုပာေတာ့။ အဲဒီလို ေခြးကိုက္တာကိုေတြ့ေတာ့ လမ္းထဲက လူေတြကဝိုင္းလာျပီး ေခြးကို ေမာင္းထုတ္၊ အိမ္ရွင္ကို ထြက္လာဖို့ ေျပာတယ္။ ေတာင္းပန္ဖို့ေဝးစြ ဘယ္သူမွ ထြက္မလာဘူး။ ပိုက္ဆံအေလ်ွာှလိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမွု မရွိတာကို ေျပာတာ။ ဒီေတာ့ ျမို့နယ္ရဲစခန္းမွာ တရားစြဲတယ္။ ဘာမွ မေတာင္းဆိုဘူး။ ေခြးကို ေမြးတယ္ဆိုရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ည္ျပီးေမြး ဆိုတာရယ္၊ အိမ္ရွင္က လာေတာင္းပန္ဖို့ရယ္။ ဒီေလာက္ပဲ။ ဒီလိုနဲ့ တိုင္ခ်က္ ဖြင့္လိုက္တယ္။ တစ္လလည္း အေျကာင္းမထူး၊ နွစ္လလည္း အေျကာင္းမထူး။ ေနာက္ဆံုး တာဝန္ယူထားတဲ့ ရဲအရာရွိကို ေမးေတာ့ တိုးတိုးေလး ေျဖရွာပာတယ္။ သူတို့လည္း ဆင့္ေခာှပာတယ္တဲ့။ အဲဒီ အိမ္ကိုလည္း သြားကို ေခာှပာသတဲ့။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီအိမ္က ရွင္တို့ ဒီလို လုပ္ေနတာက သူတို့နာမည္ ပ်က္သတဲ့၊ ဆက္လုပ္ေနရင္ အထက္ကို တိုင္မယ္ဆိုျပီး ေဟာက္တာမို့ ျမို့နယ္ရဲစခန္းက အဲဒီအမွုကို ကိုယ့္သေဘာနဲ့ကိုယ္ ခံရတဲ့သူေတြ ေမ့သည္အထိ ဆြဲဆန့္ထားလိုက္တာ ခုအထိပာပဲ။ အဲဒီအတြက္ တရားဥပေဒသည္ ျပည့္သူ့အတြက္ ဆိုတဲ့စကားဟာ ျပည္သူေတြျကားမွာ အလကားလို ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ 

Scenario (13)

တစ္ခာတုန္းကပာ လူျကီးတစ္ေယာက္က အထက္ျမန္မာျပည္ တစ္ေနရာက သူ့လုပ္ငန္း တစ္ခုရဲ့ နာမည္ကို အဂဿငလိပ္လို ေပာင္းထားတာ သံုးေလးမ်ိုး ျဖစ္ေနတာ ေတြ့ရတာမို့ ဘယ္ဟာ အမွန္လဲလို့ ေအာက္လက္ငယ္သားေတြကို ေမးတယ္ခင္ဗ်။ အားလံုးက က်ြန္ေတာှတို့ဟာ အမွန္ပာလို့ ေျဖျကတယ္။ အမွန္က အဲဒီနာမည္ျကီးက အမွားျကီးဗ်။ သို့ေပသိ စကတည္းက မွားေနေလေတာ့ အဲဒာျကီးက အတည္ကို ျဖစ္လို့။ ပိုခက္တာက အဲဒီလိုေပာင္းတာ မွားတယ္ဆိုတာကို သူတို့ကိုယ္တိုင္လည္း မသိျကတာပာပဲ။ က်ြန္ေတာှတို့ဟာ အမွန္ပာပဲ လုပ္ေနျကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ္က အနားမွာ ရွိေနပာတယ္။ ေျပာခ်င္လိုက္တာမ်ား ပားစပ္ကို ယားလို့။ ျမန္မာစာကို အဂဿငလိပ္မွု ျပုတဲ့အခာ ေရးထံုးကို မျကည့္ဘဲ အသံထြက္ကို လိုက္ျပီး ေရးရတယ္ခင္ဗ်။

Scenario (14)

ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာှလမ္းနား ေရာက္တိုင္း သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေျပာတာ သတိရမိတယ္။ သူက တရုတ္။ ဝန္ျကီးမ်ားရံုးကို က်ြန္ေတာှက ဒီရံုးျကီးအေျကာင္း သိလားဆိုေတာ့ သိဘူးတဲ့။ ဒာနဲ့ ဒီရံုးျကီးက တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ုပ္ေအာင္ဆန္းတို့ အာဇာနည္ျကီးေတြ လုပ္ျကံခံရတဲ့ ေနရာျကီးေပာ့လို့ ေျပာေတာ့ ဟာ ဒာျကီးကို ဘာလို့ ဆက္သံုးေနတာလဲတဲ့၊ ငာတို့ဆီမွာဆိုရင္ သမိုင္းဝင္ေနရာဆိုျပီး ျပတိုက္လုပ္လိုက္မွာတဲ့။ ကမ္ေဘာဒီးယားက ခမာအက်ဉ္းေထာင္ေဟာင္းေတြ ျပတိုက္လုပ္ထားျပီး ျပစားေတာ့ ကမဿဘာလွည့္ ခရီးသည္ေတြဆီက ပိုက္ဆံရ၊ နိုင္ငံသားေတြက်ေတာ့ မ်ိုးခ်စ္စိတ္ေတြ တိုးတက္လာ။ အေကာင္းနဲ့ အဆိုးကို ခြဲျခားသိလာ။ တရုတ္ေတာင္သိတယ္ဗ်ာ။

(ညီလင္းဆက္ မွ ကူးယူပါသည္)